کد مطلب:150201 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:235
کربلا عامل بازگشت به عهد محمدی
بسم الله الرحمن الرحیم، و به نستعین، و صلی الله علی محمد و آله اجمعین، و لعنة الله علی اعدائهم الی یوم الدین و صلی الله علی الحسین و اصحاب الحسین علیهم السلام.
پیش تر گفتیم كه امام حسین علیه السلام در شرایطی زندگی دینی را به ما نشان دادند كه همه باورها به این نتیجه رسیده بود كه امكان برگشت به سیره پیامبر صلی الله علیه و آله وجود ندارد.
در مقام بصیرت عظمای حضرت اباعبدالله علیه السلام دو شاخصه وجود دارد: یكی اینكه خدا در چشم امام بسیار بزرگ است، و دیگر این كه معاویه و یزید بسیار كوچك اند. از كوچكی آنها همین بس كه به كاخ ها می پردازند و لذا هر چه كاخ بیشتری بسازند حقارت خودشان را بیشتر می نمایانند. این - جاست كه جایی برای هیبت یزید در چشم امام نمی ماند، و امام با تمام امیدواری و راحت تر از هر كاری، مبارزه با یزید را برای خود فرض مباركی می دانند و آن مقابله را عین زندگی می شناسند.
گفتیم كه معاویه در شام با فرهنگ رم باستانی هم اندیشه شده و با مبانی آن اندیشه به جنگ اسلام آمده است. در شام، مسیحیت متعصب خالی از محتوی كه تحت لوای اسلام نیامد، همراه با فرهنگ رمیان مشرك، و عصبیت اموی به سركردگی معاویه همه و همه درهم آمیخت و به جنگ فرهنگ نبوی و علوی آمد. و در بحث گذشته تا حدی روشن شد كه تنها راه مقابله با چنین دشمنی با این خصوصیات، پیروی از راه و حكمت حسینی است، و امیدواریم كه شما
عزیزان از سر تحقیق به مسئله بنگرید و نه از سر احساسات دینی. و متوجه این دیدگاه حسینی بشوید كه خدا در چشمش بزرگ و فرهنگ غربزده ی معاویه ای در چشمش حقیر است و این رمز پیروزی بود و هست.
وقتی بشر وضع جبارانه و اسارت در چنگال روزگار را پذیرفت دیگر حسن ظن به خدا و توكل و نشاط دینی به پریشان فكری و پوچ انگاری تبدیل می شود. حسین علیه السلام در چنین شرایطی حكم زمانه را محكوم و حكم خدا را حاكم دانست و سران قوم اسلامی را به نپذیرفتن حكم زمانه دعوت كرد.
حضرت در مكه به عده ای از صحابه - به اصطلاح بزرگان دین - فرمودند: «خداوند به شما احترامی داده است كه نگذارید حكم زمانه بر حكم عهد محمدی صلی الله علیه و آله حاكم شود. مگر نمی بینید عهد پیامبر صلی الله علیه و آله را منسوخ می كنند! از چه نشسته اید، مال هایتان را گرفته اید و به احترامی كه در جامعه به شما می گذارند دل خوش كرده اید و ساكت شده اید در حالی كه دین پیامبر را بی رنگ كرده اند؟ مگر نه این كه بزرگان دین با امر به معروف و نهی از منكر دین را نگه می دارند؟ چرا بر حكم زمانه ای كه می خواهد زمانه ای غیردینی را حاكم كند اعتراض نمی كنید؟ پیمان های خدا شكسته شده، و شما هراسی نمی كنید؟... خود را به مداهنه و سازش با ظالمان، آسوده كرده اید. همه این ها آنهایی است كه خداوند امرتان كرد كه از آن جلوگیری كنید و شما از آن غافلید... شما ظالمان را در مقام خود جای دادید، و امور خدا را به آن ها وا گذاشتید... آنها را بر این مقام مسلط كرده اید. و همان فرار شما از مرگ و علاقه مندی تان به زندگی ای كه از شما جدا خواهد شد، ضعفا را زیردست آنها كرده است.»
حضرت حسین علیه السلام خواص آن زمان را متوجه وظیفه خود نمودند و علت مشكلات جامعه را برای آنها تحلیل و ریشه یابی كردند تا گرفتار تحلیل های
زبونانه معاویه پسند نگردند.
پیش تر گفتیم كه امام حسین علیه السلام در شرایطی زندگی دینی را به ما نشان دادند كه همه باورها به این نتیجه رسیده بود كه امكان برگشت به سیره پیامبر صلی الله علیه و آله وجود ندارد.
در مقام بصیرت عظمای حضرت اباعبدالله علیه السلام دو شاخصه وجود دارد: یكی اینكه خدا در چشم امام بسیار بزرگ است، و دیگر این كه معاویه و یزید بسیار كوچك اند. از كوچكی آنها همین بس كه به كاخ ها می پردازند و لذا هر چه كاخ بیشتری بسازند حقارت خودشان را بیشتر می نمایانند. این - جاست كه جایی برای هیبت یزید در چشم امام نمی ماند، و امام با تمام امیدواری و راحت تر از هر كاری، مبارزه با یزید را برای خود فرض مباركی می دانند و آن مقابله را عین زندگی می شناسند.
گفتیم كه معاویه در شام با فرهنگ رم باستانی هم اندیشه شده و با مبانی آن اندیشه به جنگ اسلام آمده است. در شام، مسیحیت متعصب خالی از محتوی كه تحت لوای اسلام نیامد، همراه با فرهنگ رمیان مشرك، و عصبیت اموی به سركردگی معاویه همه و همه درهم آمیخت و به جنگ فرهنگ نبوی و علوی آمد. و در بحث گذشته تا حدی روشن شد كه تنها راه مقابله با چنین دشمنی با این خصوصیات، پیروی از راه و حكمت حسینی است، و امیدواریم كه شما
عزیزان از سر تحقیق به مسئله بنگرید و نه از سر احساسات دینی. و متوجه این دیدگاه حسینی بشوید كه خدا در چشمش بزرگ و فرهنگ غربزده ی معاویه ای در چشمش حقیر است و این رمز پیروزی بود و هست.
وقتی بشر وضع جبارانه و اسارت در چنگال روزگار را پذیرفت دیگر حسن ظن به خدا و توكل و نشاط دینی به پریشان فكری و پوچ انگاری تبدیل می شود. حسین علیه السلام در چنین شرایطی حكم زمانه را محكوم و حكم خدا را حاكم دانست و سران قوم اسلامی را به نپذیرفتن حكم زمانه دعوت كرد.
حضرت در مكه به عده ای از صحابه - به اصطلاح بزرگان دین - فرمودند: «خداوند به شما احترامی داده است كه نگذارید حكم زمانه بر حكم عهد محمدی صلی الله علیه و آله حاكم شود. مگر نمی بینید عهد پیامبر صلی الله علیه و آله را منسوخ می كنند! از چه نشسته اید، مال هایتان را گرفته اید و به احترامی كه در جامعه به شما می گذارند دل خوش كرده اید و ساكت شده اید در حالی كه دین پیامبر را بی رنگ كرده اند؟ مگر نه این كه بزرگان دین با امر به معروف و نهی از منكر دین را نگه می دارند؟ چرا بر حكم زمانه ای كه می خواهد زمانه ای غیردینی را حاكم كند اعتراض نمی كنید؟ پیمان های خدا شكسته شده، و شما هراسی نمی كنید؟... خود را به مداهنه و سازش با ظالمان، آسوده كرده اید. همه این ها آنهایی است كه خداوند امرتان كرد كه از آن جلوگیری كنید و شما از آن غافلید... شما ظالمان را در مقام خود جای دادید، و امور خدا را به آن ها وا گذاشتید... آنها را بر این مقام مسلط كرده اید. و همان فرار شما از مرگ و علاقه مندی تان به زندگی ای كه از شما جدا خواهد شد، ضعفا را زیردست آنها كرده است.»
حضرت حسین علیه السلام خواص آن زمان را متوجه وظیفه خود نمودند و علت مشكلات جامعه را برای آنها تحلیل و ریشه یابی كردند تا گرفتار تحلیل های
زبونانه معاویه پسند نگردند.